Als liefhebber van de anatomie, de werking en het prestatievermogen van het menselijk lichaam, kijk ik altijd met veel interesse naar diverse sporten. Opvallend is dat als je goed kijkt naar de getrainde lichamen van sporters, je bijna kan voorspellen wat voor sport ze beoefenen.
Ooit zag ik een prachtige foto van de Amerikaanse zwemmer Michael Phelps. Tijdens het zwemmen van de vlinderslag was hij vanaf de bodem van het zwembad gefotografeerd. Met het bovenlichaam in de vorm van een rog zweefde hij aerodynamisch door het water. Met lange armen en grote handen als roeispanen én lange benen met grote, brede platte voeten, als de staart van een dolfijn, stuwde hij zich voort door het water. Op weg naar één van zijn vele gouden medailles.
Lichamelijke aanleg en heel veel trainen, zwemmen in dit geval, gaf hem op den duur zo’n typische vorm. Hiermee hebben we twee belangrijke fysiologische wetten genoemd. Functie (training) vormt én vorm (aanleg) bepaalt functie. Eigenlijk is dit één wet want voor topprestaties kunnen ze niet zonder elkaar.
De 100 meter sprinter is in aanleg een zeer explosieve atleet. Door de vele trainingsuren wordt zijn lijf verder gevormd en zien we atleten met lijven gevormd zoals een cheeta, gemaakt om een spierexplosie af te leveren van rond de 10-20 seconden. Eén bonk spier, met een klein, kaal (geschoren) hoofd, macho, hooghartig, aerodynamisch en gespecialiseerd in turbo. Vraag ze niet die inspanning een minuut vol te houden, want dat gaat niet, daar zijn ze niet op gevormd en ook niet op getraind.
Marathonlopers daarentegen hebben een licht, haast vetloos lijf, met de longen van wilde honden die tergend lang achter hun prooi kunnen aanrennen en deze uiteindelijk door uitputting kunnen verslinden.
Een judoka heeft ook zo zijn eigenaardigheden. Zo sterk als een beer, een lijf door training als een kubus gevormd. Dit alles om te voorkomen dat de ander hem/haar omgooit en op de rug krijgt.
Basketballers en volleyballers benutten hun in aanleg aanwezige lengte, gevormde sprongkracht en balgevoel, optimaal. En wat te denken van de turnsters en turners? Klein en stabiel (zwaartepunt dichtbij de grond), explosief, sterk, maar toch superlenig.
Wat ik me wel afvraag is hoe de typische vorm van een darter eigenlijk bijdraagt aan het gooien van 180? Of is die vorm het resultaat van een andere functie die vaak samen gaat met darten…proost!
Ik vroeg me na deze inleiding af of de fysiologische wetten, functie vormt en vorm bepaalt functie, ook toe te passen zijn op de masseur. Het antwoord kan niet anders zijn dan ja, want het zijn immers universele wetten. Over welke basiseigenschappen en ‘vormeisen’ moet een masseur dan beschikken om een topprestatie te kunnen leveren?
Sterke voeten en beenspieren om stevig geaard aan de massagebank te kunnen staan en te kunnen werken. Een goede rompstabiliteit om de krachten te kunnen genereren die met de armen en handen aan het lichaam van de cliënt worden overgebracht.
Een soepele wervelkolom om flexibel te kunnen zijn in het aanpassen aan de situatie om zo handig mogelijk te kunnen masseren. Beweeglijke en sterke schouders, ellebogen en polsen om alle mogelijke massage-handgrepen zo efficiënt mogelijk te kunnen uitvoeren. Stevige, maar ‘zachte’ gevoelige handen die zich optimaal kunnen aanpassen aan de cliënt en zijn verschillende lichaamsdelen.
Goede oren en ogen om verbale en non-verbale signalen van de cliënt te kunnen opvangen. Een spitse tong voor goede communicatieve vaardigheden. Een uitstekend empathisch vermogen om je te kunnen inleven in de ‘loskomende’ emoties van de cliënt.
Een brein waarin plaats is voor creativiteit, om gevarieerde behandelplannen te kunnen opstellen én voor kennis van ziekten en aandoeningen, om te weten of er wel of niet gemasseerd mag worden.
Voldoe je nog niet aan alle eisen, dan helpt veel oefenen (functie vragen) je vast een eind op weg en word je vanzelf gevormd tot een topmasseur!
